بلند صحبت کردن و فریاد کردن و تاثیر آن بر صدا

یکی از رفتارهای نادرست صداسازی که موجب آسیب به حنجره می‌شود، صحبت‌کردن با صدای بلند و همچنین فریاد زدن است. بسیاری از بیماران مبتلا به مشکلات صدا به ویژه کودکان، مجری‌ها، خواننده‌ها، هواداران فعالیت‌های ورزشی و آموزگاران عادت دارند با صدای بلند صحبت کنند یا اینکه عادت به فریاد زدن دارند. این رفتار معمولا در افرادی شایع است که شخصیت‌های اجتماعی و برون‌گرایی دارند و عادت دارند برای نشان‌دادن احساسات خود مانند عصبانیت، ناامیدی، خوشحالی و شادی با صدای بلند صحبت کنند یا فریاد بزنند. زمانی که فرد بلند صحبت می‌کند یا فریاد می‌زند، چین‌های صوتی محکم و با شدت با هم برخورد می‌کنند. این اتفاق ضمن ایجاد خستگی زودرس و بیش ازحد در فرد سبب التهاب و یا حتی ایجاد ضایعات مختلف در حنجره و چین های صوتی می‌شود؛ مجموع شرایط فوق احتمال بروز مشکلات صدا را افزایش می‌دهد. با توجه به آسیب‌زا بودن رفتار بلند صحبت‌کردن و فریاد زدن برای حنجره و کیفیت صدا، باید به بیمار آموزش داد تا این رفتارهای عادتی را حذف کند.

توصیه‌های یک گفتاردرمانگر برای حذف رفتار عادتی بلند صحبت‌کردن و فریاد زدن چیست؟

1. گفتاردرمانگر در وهله اول اطلاعات لازم را در مورد اثرات مضر بلند صحبت‌کردن و فریادزدن به فرد، اعضای خانواده، دوستان و اطرافیان وی ارائه می‌دهد؛
2. گفتاردرمانگر باید درمورد محدودیت‌های توانایی صوتی هر فردی به وی آگاهی دهد. هر فردی باید بداند چقدر تحمل صحبت‌کردن با صدای بلند را دارد تا قبل از اینکه دچار خستگی شود، دست از بلند صحبت‌کردن بردارد؛
3. گفتاردرمانگر به فرد توصیه می‌کند تا از کمک اطرافیان برای اطلاع از وضعیت بلندی صدای خود و کنترل آن استفاده کند زیرا برخی از افراد متوجه نمی‌شوند که با صدای بلند صحبت می‌کنند ؛ لازم است اطرافیان به آنها تذکر دهند که با صدای آهسته صحبت‌ کند؛

گفتاردرمانگر به فردی که عادت به فریادزدن دارد، توصیه می‌کند در مواقع لازم به جای فریادزدن از سوت یا زنگ استفاده کند. این روش به‌ویژه برای افرادی که به‌واسطه شرایط شغلی خود مجبورند از صدای بلند یا فریادزدن استفاده کنند، مفید است (مانند معلم، مربی ورزش و …)؛